Wyjątkowo rzadko daję tak wysoką ocenę filmowi, ale dla mnie jest to arcydzieło pod każdym względem. Wspaniale zrealizowany dramat społeczno-psychologiczny na pozornie banalnym temacie - żarciu. A przecież my większość życia naprawdę spędzamy na żarciu i jego zdobywaniu. Oglądałem bez przerwy z ogromnym zaciekawieniem. "Głodny" następnej sceny, wątku, emocji. Jeżeli mam ciary podczas rozmowy Paula z Aoy w szpitalu - to jakby słowa poruszyły skałę emocjonalną.

Jest tu wszystko czego potrzebuje zgłodniały ciekawego kina kinoman. Świętna fabuła, nietuzinkowy temat, znakomite zdjęcia, zwroty akcji, muzyka dobrana i pyszna, przesłanie i podziały społeczne, wybory moralne i ich wieloznaczność, metafory, mądre i przemyślane dialogi, wspaniała gra aktorska ("Szef" - no po prostu genialnie zagrany).

Kino azjatyckie jest zdecydowanie niedoceniane. Nie wiem, może za mało w nim "walki z rasizmem", homofobią, patriarchatem itd. Na tym tle, jak sobie w dodatku przypomnę polskie pseudoartystyczne filmy dramatyczne, typu "Matecznik", albo populistyczne bzdety o "nowoczesnych" księżach, to po prostu aż mi wstyd za naszych "twórców".

Dziękuję za uwagę i polecam film prawdziwym koneserom kina.